jaren zijn vervlogen
je voetstappen door een zeef gegoten
je haren zijn als golven over het tapijt
en al het verzamelde stof in mijn glas
de brokstukken in je ogen
verzonken in de diepste wateren
zijn als koraal in je ogen
en de alsmaar groeiende zeelengtes
van kust tot kust
vergroeien zich
tot op 1000 vadem diep
mijn immer groene beloftes
zijn als zonnetjes in je ogen
ze vliegen met je mee tot aan de kust
waar ze onderdompelen
en ten onder gaan
aan een allerlaatste afscheidskus
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten