Lichtbakens

aanschouw de sterren
in het oneindige
het oneindige donker
lichtbakens in het donker

sterren aanschouw de mens
aan touwen gebonden
met het middelpunt der aarde verbonden
ad infinitum

aanschouw zijn bewegingen over het zinderende asfalt
banen waar je van gaat dollen
zoals een jongen met zijn gedachten
mannen laat spinnen om een lolly

zo gaan ook de bakstenen hun eigen weg
rondom de molen met zijn wieken
die rondtollen als gekken
als ringen steeds dichter op de wind
zo gaan ook die wieken

aanschouw de jongen
met al zijn vragen over het leven
of hij de grond in gaat en niet naar de sterren
maar dat is nog oh zo ver
zo ver weg susten zij

sterren aanschouw de mens
in het oneindige
het oneindige donker
dragen zij bakens van licht
lichtbakens in het aardedonker

Buitenste ruimtes

kranen gaan open
van watervallen van dozen
waarin mensen knielen
zie je ze daar niet allemaal invallen?

tot hun uiterste
zie je de verliezende gevallen
waarbij zalen van lood
overgaan naar ruimtes vol grote buitenruimtes

die buitenste ruimtes
vielen ze daar niet allemaal in?

Alsmaar oostwaards

o die wangen van boter
vervlochten met mijn lippen
die pas van voeten
verscheurd met mijn benen

waar gaan ze heen?
de verte in met vergezochte gezichten
waar je pas gaat
alsmaar oostwaards

het geeft niet
laten we dansen
in omarmde maanstreken
met zijn kruizen wit van kalk
laten we zingen
over balustrades van groene takken

o die wangen
die wangen van boter
onder het licht van vederlichte manen
vegend in de wind

waar gaan ze heen?
de verte in gedompeld in gras
waar je pas gaat
alsmaar oostwaards

het geeft niet
laten we ten ondergaan
in die rozige ochtend
met zijn sterke verlangen
hou je vast!
aan die o zo zachte wangen