De dood van Michelangelo

Een modern sprookje

Volgens critici was het het beste werk van Michelangelo, een 3 meter hoge marmeren sculptuur vernoemd naar de meester hemzelf. Heel zijn leven en lijden had hij erin gestopt. In zowel esthetisch als in ethisch opzicht had hij de perfect mens gemodelleerd, alsof er ziel en zaligheid vanaf te lezen waren. Weken voor de opening deed het al de ronde dat het een wonderlijke dag zou zijn, de dag dat het geopenbaard zou worden.

De avond voor de opening stond de sculptuur nog altijd in de werkplaats van de meester, afgeschermd van de buitenwereld. Met de indicatie dat de sculptuur ooit eens een massief blok was, lagen de afvallige stukjes marmer er troosteloos op de grond omheen. En zoals de sculptuur tot leven leek te komen, zo kwam het restafval plots tot leven. Honderden kleine sculptuurtjes stonden op en vormden zich tot honderden kleine mensjes, maar nergens zo esthetisch perfect als de gesculptuurde Michelangelo. In eerste instantie verbaasde het hem, vervolgens raakte hij geïrriteerd. Ja, het was een afschuwelijk aangezicht, de honderden kleine sculptuurtjes. Nergens de perfecte eenheid tonende van zichzelf. IJdel als hij was, commandeerde hij de kleine sculptuurtjes de spiegel aan de wand tegenover zijn gezicht te plaatsen, zodat hij helemaal alleen in aanwezigheid zou zijn met zichzelf.

Afgeschrikt van de mooie Michelangelo bevonden de kleine sculptuurtjes zich onderdanig naar de spiegel, en met de grote moeite kregen ze de immens zware spiegel van de wand getild. Ongelukkig dat ze waren, konden ze de spiegel niet in balans houden en brak hij in honderden stukjes op de vloer uiteen. "Ongelukkigen!" bulderde het door de ruimte. Maar het was nog niet besloten over wie het ongeluk zich zou verspreiden.

Michelangelo gaf het bevel aan de kleine sculptuurtjes om de stukjes spiegel op te pakken en voor zich te houden, richting zijn perfecte sculptuur. Enkelen haalden de vingers open aan de scherpe randjes van de spiegels, maar uiteindelijk hielden de honderden sculptuurtjes de honderden stukjes spiegel voor zich, met het resultaat dat zij volledig verborgen bleven.

Tevreden dat Michelangelo was, nam hij zijn eigen perfecte beeld in zich op, onwetende dat dat maar heel even zou duren. In de vele stukjes spiegel reflecteerden namelijk enkel fragmenten van zijn schoonheid, en zo werd de eenheid van zijn evenbeeld en zichzelf vervormd. Naar eigen toedoen keek Michelangelo als in een gebroken spiegel, waardoor zijn perfectie langzaam afbrokkelde en zijn identiteit vervaagde. De honderden stukjes spiegel hadden de magische uitwerking dat Michelangelo uiteindelijk oploste en compleet verdween.

Na enige tijd hielden de honderden kleine sculptuurtjes op de spiegeltjes voor zich te houden en keken ze verbaasd naar de plek waar Michelangelo verdwenen was. Schuldig dat ze zich voelden, begonnen ze met de honderden stukjes spiegel een hol beeld te creëren, van 3 meter hoog. De hele nacht werkten ze door. Tevreden dat ze met het resultaat waren, stonden ze het een tijdje te bewonderden. Tenslotte wierpen ze er een doek omheen en vielen de honderden sculptuurtjes in een diepe slaap.

De volgende ochtend werd het sculptuur met het doek er nog overheen de werkplaats uitgereden naar het plein waar de perfecte Michelangelo zou komen te staan. Honderden mensen waren van alle windstreken toegestroomd om de sculptuur te komen aanschouwen. Het moment dat het doek er vanaf gehaald werd en de sculptuur onthuld, was er even een stilte van verbazing, maar al snel volgde het gejuich. De imperfectie van honderden mensen werd met alle pracht in de sculptuur weerspiegeld.