Dokter van de winter

achter je oogleden worden
kinderen ongeneeslijk ziek
 
ik ben de dokter
van de winter

in mijn kijkinstrument
- in mijn woorden in de verte -
verschijnt de medicijnman

in zijn handen een vaas
waar dronken mannen uit druppelen
de bomen van het noorden

eenmaal thuis
als we van de trap afglijden
beloof ik je mijn hoed boven je hoofd te houden
de zwaartekracht in je handpalm te verstoppen
liefdevolle versjes je oor in te fluisteren
sneeuwkristallen je iris in te begraven

ga op mijn schouder staan
om de ijsberg te pakken
van alles wat we over elkaar te zeggen hebben

laat achter je oogleden
kinderen genezen

ik ben de dokter
van de winter

Schelpenbad

de vleugel van je bewustzijn is
een hoopje schelpen
je opent ze en water stroomt
je zet ze aan je oor en
je hoort water stromen

er zijn in diepe dalen
bestaande uit zandhopen
geen enkele vooroordelen over
wie je bent
alleen in de context
van de paarse veer
weet je wie je bent

je slaat hem om je heen
voelt je hoofd draaien
je zegt
"een glazen huis met water
is mijn thuis
het kolkt er en
het stroomt mijn oren uit"

je snavel pikt
klinkt als een sonnet
tikkende tegen het raam
je zegt
"een bad met schelpen
is mijn thuis
het ruist er
maar onder veren
ga ik stilletjes slapen"