Nostos

vlaggen bedelen om
de adem van de zee

een eiland verzamelt harten
opent ze als bloesem in een portefeuille
in lentegeur

moeder is een groots gebaar
ze zoent ezelsoortjes
op nachtkastjes
met vingers
grote masten in de wind

Penelope buigt zachtjes voor golven
felrode pannen
weerspiegelen dromen

thuiskomst bestaat
uit oude kozijnen bij kaarslicht
ze werpen schaduwen
over zielen
3000 jaar oud

honing druipt van gezichten
een plein vult zich
met schelpen
de nacht omarmt ongeloof

silhouetten in vitrinekasten
dragen wijzers naar de haard
vlammen strelen thuishavens

wederzien ontstaat
uit symbiotische herkenning

wederzien ontstaat uit
een kus

De vioolspeler

de vioolspeler
draagt een kroon in zijn buik
achter mondhoeken van kristal
laakt een gouden crescendo:

"liefde is een wieg in het zonnestelsel"

als een gezonken hotel
met het skelet van koraal
ontbloot de aarde zich
als de lagen van een ui

in de kern
openen fluitende cipiers
een hart
bestijgt een ruiter
zijn marmeren pegasus
dragen kinderen
zonneduivels op de schouders
worden kreten
gevangen in luchtbellen
doorgeprikt

lost steen op in wind
ontvouwen bergen zich tot sterren