in mijn museum
in de nacht
houd ik opgezette kraaien
zet me vrij zet me vrij
en elke keer als ik met mijn ogen knipper
verschijnen je veren
je gezicht als een witte duif in mei
zet me toch vrij
ja aan een stuk door kraaiden zij
waar is onze wals gebleven
waar we dansten over golven
zijn onze passen de diepte in geworpen
in het park der zwanen uitgestorven
maar daar is onze wals gebleven
onder het gewelf van mei
ja aan een stuk door kraaiden zij
zet me vrij zet me vrij
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten