terwijl binnen glazen afbrokkelen
en ik me op de grond laat storten
begint de deurbel te rinkelen
en laat jouw stem zich door mij heen klinken
"vergeet de witte muren en de schaduw op het plafond
de gaten in de stoel of de zonnestralen op het gazon
wacht toch even op mij
al is het al bijna zover
wacht toch alsjeblieft op mij
al is het op de ware klanken van mijn lach"
maar al snel braken planken onder mij als lucifers
en drong het tot me door dat ook ik alleen nog maar kon lachen
ze staat en past mijn gezicht immers als gegoten
als een vers bericht dat eindeloos op zich heeft laten wachten
brachten de reddingsboten van mijn val me nu maar tot het evenwicht van gedachten
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten