Ongrijpbaar

Gaap
Een walvis al fonkelende letters uitspuitende
over een gladgeschuurd stuk papier
over het verschil tussen wanhoop en geluk

Kolossaal beest met een kolossale tekst

Letters storten neer in de oceaan
spatten uiteen bij aanraking van het wateroppervlak
en sijpelen als vergane kennis tussen mijn vingers door

Ongrijpbaar
maar niet zo vreemd eigenlijk
nu ik vergeten ben hoe ik ook alweer slapen moet

Net alsof je vergeten bent je fiets op slot te zetten
en deze dezelfde dag nog gestolen wordt
zo wordt mij deze nacht ontstolen

Nieuwe monumenten

praten over dakpannen
doet ons vaak lachen

zoals springen over gaten
door deze later met de katten samen
te buigen om dan plots weer op te duiken
uit verschillende cirkels van fluiten

ben ik gebouwd uit beton
met een stenen plafond
of bestaat mijn skelet uit staal
en mijn hart uit glazen bouwmateriaal?

straatlampen inzamelen
doet ons veelal klagen

over zeverende bazen
door deze gebukt onder lichtbundels van garages
te belagen via richtingen van schemeringen
al zwevende boven de schoorstenen

geef ik me gewonnen
aan de bron van deze zorgen
of gaan we ons te buiten
aan nieuwe geluiden?

gebrekkige deuren
doen ons soms verheugen

op kleuren van de zon
door deze met onze ongewone rijkdom
te vermijden van de morgen
om me vervolgens bij de bouwput te bezorgen

help de oudere wateren bedaren
en de steunpilaren verjaren
het enige wat ik nodig heb zijn afgebrokkelde elementen
welke zorgen voor de beste fundamenten

laat de segmenten van mijn lichaam nu maar bestaan uit
nieuwe monumenten

Ter nagedachtenis

stenen geven de tijd aan
vanuit de ronde kamers tot aan verre heides
geef ik het sein dat de treinen kunnen vertrekken
vol zwetende mensen uitreikend naar een enkele reserve

droge mond en een hand graaiend in mijn holle buik
raakt de top de stroom van de draad tot de schok
dat er geen plaats is om te zitten
maar allen moesten staan van ons fascisten

terug naar de draden al hangend in de lucht
sleep ik me voort naar de toren
orders reik ik uit aan mijn mensen
van de rij tot aan de sterren op de gebleekte kledij

texturen van katoen in een keurige lijst
gevoerde groene jas met adelaar
vergeef mij voor de terugkeer
voor mijn rechtlijnigheid tegenover deze kleur

witte grauwe straten aan mijn zij
botten rijzende uit de ochtenddauw
vuur in en voor mijn ogen
rottende ledematen geborgen in mijn hart

laat ik er het beste van maken
laat mij die mensen vernietigen
zodra ik via de draden ontsnap uit deze miserie
ben ik vastbesloten maar een ding op me te laten wachten

daar een schot uit het besluit van mijn rechtbank
de loop van een .45 stuurt me via smekende ogen
naar de klap die me doet ontsnappen uit deze gevangenis van '45
zullen ze mij kunnen troosten en mijn tranen doen opdrogen?

een trein vol mensen kijkt me aan als ik vraag om vergiffenis
maar het vonnis van mijn dierbaren is vastbesloten
de smekende ogen blijven me voor eeuwig aanstaren
tot mijn nagedachtenis

Andere oorden

ik groef me een weg naar mijn zintuigen
tot aan het binnenste gedeelte
waar ik onder het grind delen vond van mijn naam
de onderdelen van mijn lichaam

ik zag door de ringen van mijn ogen
fladderende lichtjes ontspringen
wat mij vol overgave deed ontwaken
waarna ieder zijn paraplu werd opgegraven

ik voelde tussen de vingers van mijn handen
mijn blik veranderen
verplaatst naar bij het afval gezette grafkisten
vol groeven van oude verlepte gezichten

ik richtte de lijn van schelle geluiden
die mijn oren bereikten
naar andere oorden
waar nog niet alles was verloren

en wachtte tot ik opnieuw zou worden geboren

Ga samen

een traan in je ogen
bedekt met slapende ijsberen

lopen kun je nog wel
heel gedegen
over wakken die hoge tonen orchestreren
fluisterend tussen rotsen en de regen

een zeepbel op je tong
verdronken tot op de bodem

praten kun je nog wel
heel gestaag
over heuvels begroeid met groene wasem
grinnikend tussen bloesem en
de zege
binnen bereik
word wakker en roep samen wat was verzwegen

ga samen met de beesten

Evenwicht van gedachten

terwijl binnen glazen afbrokkelen
en ik me op de grond laat storten
begint de deurbel te rinkelen
en laat jouw stem zich door mij heen klinken

"vergeet de witte muren en de schaduw op het plafond
de gaten in de stoel of de zonnestralen op het gazon

wacht toch even op mij
al is het al bijna zover
wacht toch alsjeblieft op mij
al is het op de ware klanken van mijn lach"

maar al snel braken planken onder mij als lucifers
en drong het tot me door dat ook ik alleen nog maar kon lachen
ze staat en past mijn gezicht immers als gegoten
als een vers bericht dat eindeloos op zich heeft laten wachten

brachten de reddingsboten van mijn val me nu maar tot het evenwicht van gedachten

Tussen hier en nu

met ingemetselde voeten stonden wij hier vastgelijmd aan de baai
woekerend cement wroette zich naar boven
totdat jij mij losrukte met ijzeren hand

je keerde je tot me en fluisterde in mijn zeeschelp: "verwaai"
en ik liet mij al watertandend opslokken door de golven
die mij gewillig meevoerden van het strand

al stromend belandde ik
ergens tussen hier en nu

Klik

de deur van het slot
de opening op afstand
het gevoel sterk maar toch zover
weg zoals verdween
mee met de wind
wolk zon zee strand
niet loskomend met zijn losse zand
de sterren achter het azuur
helder staat het gevoel hemelsbreed
gevreesd en toch volgehouden
hier zoveel dichter bij het slot dan
daar waar bij jou

Wederkeren

gegevens van de vogels
maken me ongerust

net als de toestanden van de zeerovers
die aan de kust verbleven

om maar niet te spreken over afgegleden golven
die bedolven onder zeewier wederkeren

gevolgen waren dat het voelde alsof bosbranden tanden in mij wilde zetten
tezamen met de vele zo niet alle onstuimige schubdieren van de steppe

maar niets overtreft de vliegjes in mijn oog
of de grassprieten in mijn handen
zelfs de vervlogen scheepsruimen vol rietpluimen
vermengen mijn huid en haar op maansafstanden

alleen wanneer zou de storm dan toch eindelijk aanstranden?

Flower forever

I lived on a mountain

One day
I sat on the hill looking at the flowers

A most beautiful one caught my attention
It had all the colours
you could ever imagine
I looked at it
all day long
It looked like the flower
even looked back
at me

Every day I came up to the hill
to see that flower and nurtured it carefully

There were hundreds of others around it
but they were not as beautiful
or special
as this one

I started talking to the flower
and told her the stories of my life

I became obsessed more
and more
every
day
Even in my dreams
she was there as bright as day

But the more I came to see her
and talked to the flower
the more the colours faded away

My concerns grew
and grew
as the flower went almost grey

I didn't want to loose her
so finally
I decided to pluck the flower
and put her in my house
on the hill

There I painted pictures of her
and wrote poems
to her
I didn't leave my house anymore
I wanted to stay
with my beloved flower

Then one day she was all wrinkled up
She died
I cried
the
whole
day
long
It was the most devastating day
of
my
life

I berried the most beautiful flower
ever
in my garden

I came back often
to lay flowers at her grave

Seasons passed
autumn
a very cold sad winter
spring summer
Almost one year later
I saw her

The flower started growing again
you couldn't believe how happy I was
to witness
this miracle
That day my heart started beating again
fast
And she kept growing
and growing
and growing
until she was as big as my house

I looked up to the sky
and when I saw her in the clouds
I said to her:
"I love you"

Then she bended over to me
I shut my eyes
and waited for a kiss
The flower opened up
and then
suddenly
she ate me

Omver geblazen

hoeden uit een ver verleden
en allerlei omstandigheden

een koele bries en een dunne schaduw
een zwevende zwaluw en een aantal jaren

hier en daar dwarrelende verf van enkele veren
enkele vlekken en enige verfstreken
van uitgestreken ogen over mijn dagen
gevlogen over mijn jaren die mij elke dag weer aanstaren

hoor de zuiderwind door de stroperige oude straten
door de ramen over daken tot in de lengte der dagen
door gaten van tijd via vlagen van kleuren en oude platen
gebeuren er overal onlosmakelijke zaken
die mij ieder voor zich elke keer weer omver doen blazen