Andere oorden

ik groef me een weg naar mijn zintuigen
tot aan het binnenste gedeelte
waar ik onder het grind delen vond van mijn naam
de onderdelen van mijn lichaam

ik zag door de ringen van mijn ogen
fladderende lichtjes ontspringen
wat mij vol overgave deed ontwaken
waarna ieder zijn paraplu werd opgegraven

ik voelde tussen de vingers van mijn handen
mijn blik veranderen
verplaatst naar bij het afval gezette grafkisten
vol groeven van oude verlepte gezichten

ik richtte de lijn van schelle geluiden
die mijn oren bereikten
naar andere oorden
waar nog niet alles was verloren

en wachtte tot ik opnieuw zou worden geboren

Ga samen

een traan in je ogen
bedekt met slapende ijsberen

lopen kun je nog wel
heel gedegen
over wakken die hoge tonen orchestreren
fluisterend tussen rotsen en de regen

een zeepbel op je tong
verdronken tot op de bodem

praten kun je nog wel
heel gestaag
over heuvels begroeid met groene wasem
grinnikend tussen bloesem en
de zege
binnen bereik
word wakker en roep samen wat was verzwegen

ga samen met de beesten

Evenwicht van gedachten

terwijl binnen glazen afbrokkelen
en ik me op de grond laat storten
begint de deurbel te rinkelen
en laat jouw stem zich door mij heen klinken

"vergeet de witte muren en de schaduw op het plafond
de gaten in de stoel of de zonnestralen op het gazon

wacht toch even op mij
al is het al bijna zover
wacht toch alsjeblieft op mij
al is het op de ware klanken van mijn lach"

maar al snel braken planken onder mij als lucifers
en drong het tot me door dat ook ik alleen nog maar kon lachen
ze staat en past mijn gezicht immers als gegoten
als een vers bericht dat eindeloos op zich heeft laten wachten

brachten de reddingsboten van mijn val me nu maar tot het evenwicht van gedachten

Tussen hier en nu

met ingemetselde voeten stonden wij hier vastgelijmd aan de baai
woekerend cement wroette zich naar boven
totdat jij mij losrukte met ijzeren hand

je keerde je tot me en fluisterde in mijn zeeschelp: "verwaai"
en ik liet mij al watertandend opslokken door de golven
die mij gewillig meevoerden van het strand

al stromend belandde ik
ergens tussen hier en nu

Klik

de deur van het slot
de opening op afstand
het gevoel sterk maar toch zover
weg zoals verdween
mee met de wind
wolk zon zee strand
niet loskomend met zijn losse zand
de sterren achter het azuur
helder staat het gevoel hemelsbreed
gevreesd en toch volgehouden
hier zoveel dichter bij het slot dan
daar waar bij jou

Wederkeren

gegevens van de vogels
maken me ongerust

net als de toestanden van de zeerovers
die aan de kust verbleven

om maar niet te spreken over afgegleden golven
die bedolven onder zeewier wederkeren

gevolgen waren dat het voelde alsof bosbranden tanden in mij wilde zetten
tezamen met de vele zo niet alle onstuimige schubdieren van de steppe

maar niets overtreft de vliegjes in mijn oog
of de grassprieten in mijn handen
zelfs de vervlogen scheepsruimen vol rietpluimen
vermengen mijn huid en haar op maansafstanden

alleen wanneer zou de storm dan toch eindelijk aanstranden?