Nieuwe monumenten

praten over dakpannen
doet ons vaak lachen

zoals springen over gaten
door deze later met de katten samen
te buigen om dan plots weer op te duiken
uit verschillende cirkels van fluiten

ben ik gebouwd uit beton
met een stenen plafond
of bestaat mijn skelet uit staal
en mijn hart uit glazen bouwmateriaal?

straatlampen inzamelen
doet ons veelal klagen

over zeverende bazen
door deze gebukt onder lichtbundels van garages
te belagen via richtingen van schemeringen
al zwevende boven de schoorstenen

geef ik me gewonnen
aan de bron van deze zorgen
of gaan we ons te buiten
aan nieuwe geluiden?

gebrekkige deuren
doen ons soms verheugen

op kleuren van de zon
door deze met onze ongewone rijkdom
te vermijden van de morgen
om me vervolgens bij de bouwput te bezorgen

help de oudere wateren bedaren
en de steunpilaren verjaren
het enige wat ik nodig heb zijn afgebrokkelde elementen
welke zorgen voor de beste fundamenten

laat de segmenten van mijn lichaam nu maar bestaan uit
nieuwe monumenten

Ter nagedachtenis

stenen geven de tijd aan
vanuit de ronde kamers tot aan verre heides
geef ik het sein dat de treinen kunnen vertrekken
vol zwetende mensen uitreikend naar een enkele reserve

droge mond en een hand graaiend in mijn holle buik
raakt de top de stroom van de draad tot de schok
dat er geen plaats is om te zitten
maar allen moesten staan van ons fascisten

terug naar de draden al hangend in de lucht
sleep ik me voort naar de toren
orders reik ik uit aan mijn mensen
van de rij tot aan de sterren op de gebleekte kledij

texturen van katoen in een keurige lijst
gevoerde groene jas met adelaar
vergeef mij voor de terugkeer
voor mijn rechtlijnigheid tegenover deze kleur

witte grauwe straten aan mijn zij
botten rijzende uit de ochtenddauw
vuur in en voor mijn ogen
rottende ledematen geborgen in mijn hart

laat ik er het beste van maken
laat mij die mensen vernietigen
zodra ik via de draden ontsnap uit deze miserie
ben ik vastbesloten maar een ding op me te laten wachten

daar een schot uit het besluit van mijn rechtbank
de loop van een .45 stuurt me via smekende ogen
naar de klap die me doet ontsnappen uit deze gevangenis van '45
zullen ze mij kunnen troosten en mijn tranen doen opdrogen?

een trein vol mensen kijkt me aan als ik vraag om vergiffenis
maar het vonnis van mijn dierbaren is vastbesloten
de smekende ogen blijven me voor eeuwig aanstaren
tot mijn nagedachtenis