Portieren van perceptie

torso's van afgebrokkelde bakstenen huizen
versteende badhuizen ingezegend door zwangere vrouwen
ze dragen een gedicht voor
de handen ineen gestoken

metaal op wind glijdt naar beneden in jute zakken
jazzklanken
suède blauw zijn wij
ogen
de portieren van perceptie draaien
links rechts blauw onder
in je binnenste flikkeren gedachten
een brandend alarm draait witheet rond
de zo fortuinlijke raderen

goedendag preekt de portier
de man valt van een stoel om riedeltjes te boetseren
kreten laken van zijn tong
"door de wereld als wil te zien
zijn wij de wereld
wij willen de wereld dragen
dualiteit bestaat hier niet"

achter duizend gesloten ramen staan verrekijkers opgesteld
gemiddeld vaart een boot in brandende hoepels rond

gratis popcorn vreet de straatstenen weg
zwarte lijken van gras nestelen zich in je schoot
wolkenkrabbers worden binnenstebuiten gekeerd
als je goed kijkt zie je pakken
driedelige pakken ronddraaien
driemaal rond de maan

je geboortedag valt in de ogen van een dode
in de allegorie van de grot worden brandende botten verspreid

alles is een reflectie van de doden
de goden van de dag

Vandaag

vandaag vroegen ze me naar de duinen te gaan
ver van vandaag

in een glimp gaat de dag verloren
in het gras diep daaronder draaien wieken
eindeloos 
belicht door een grove vlam van je jurk
stalagmieten
een antieke viool
kroonluchters

daarboven zweef je met je ellenlange haren door de lucht
over een brug bemost met oude geliefden
achter je schijnt het kaarslicht
in het tegenlicht klinkt je hart door je heen

in de treurwilg hangt een veer voor je
schrijf een brief naar de dieptes van de dag
ga je pad achterna
draag jezelf in het licht
beestjes wachten op je in de heuvels
krabbetjes en ander geluid
draag je volle kan naar de haven
graaf je een weg naar de kinderdag
wieg de pasgeboren vogel zachtjes in je armen
houd je oog tegen de wind
laat de bel klinken
schud vandaag op al haar grondvesten

Nostos II

"knapperd"
met rode lipstick gekalkt op je voorhoofd
een welkomsttekst
een warm welkom thuis

naast de lego rails worden graven geleegd
een loopgravenoorlog in een pretpark
is welkom
op je eiland

in de film worden sokken
gebreid als een ritueel
om er iets in te doen voor kerstmis

aan de open haard
spelen dronkenmannen
drie stuks
een liedje voor je
over een kind van goud

met scharen in de hand
vegen ze het bloed van de schouw
van de plastic rotsen

trots is hier niet welkom
achter de deur hebben ze
een berg punaises opgestapeld

dankzij een man in uniform
worden koffers met taarten geleegd
hij verdween door de schoorsteen

in dichtbevolkte duinen staat een bed
met daarin spiegels opgestapeld
als in een spiraal

een bad vol vloeibaar gesteente
stroomt langzaam over in
de dieptes van je kinderziel

in de koffer van veren
staat een plaats gemarkeerd
in oost-indische inkt
inclusief een verbod
tegen het beklimmen van kantelen

Schaduwen met groeipijn

in het juiste licht is brons goud
de erfenis van een halo een ziekte

zodra een diaprojector op jouw hoofd valt
voel ik je pijn
zonnepijn

een boom zonder groen is een gevaar
zeker wanneer herfstbladeren
gatenkazen vulkaanbuiken in dwarrelen

een open veld vormt de beste vertelling
gepolijste stenen ook

in gaten van de aarde
bevindt zich een dierentuin
duister slaat er toe op de cacatoe

mensen die wegen graven richting de zon
zijn even vrij als mensen
gewoon mensen

Nostos

vlaggen bedelen om
de adem van de zee

een eiland verzamelt harten
opent ze als bloesem in een portefeuille
in lentegeur

moeder is een groots gebaar
ze zoent ezelsoortjes
op nachtkastjes
met vingers
grote masten in de wind

Penelope buigt zachtjes voor golven
felrode pannen
weerspiegelen dromen

thuiskomst bestaat
uit oude kozijnen bij kaarslicht
ze werpen schaduwen
over zielen
3000 jaar oud

honing druipt van gezichten
een plein vult zich
met schelpen
de nacht omarmt ongeloof

silhouetten in vitrinekasten
dragen wijzers naar de haard
vlammen strelen thuishavens

wederzien ontstaat
uit symbiotische herkenning

wederzien ontstaat uit
een kus

De vioolspeler

de vioolspeler
draagt een kroon in zijn buik
achter mondhoeken van kristal
laakt een gouden crescendo:

"liefde is een wieg in het zonnestelsel"

als een gezonken hotel
met het skelet van koraal
ontbloot de aarde zich
als de lagen van een ui

in de kern
openen fluitende cipiers
een hart
bestijgt een ruiter
zijn marmeren pegasus
dragen kinderen
zonneduivels op de schouders
worden kreten
gevangen in luchtbellen
doorgeprikt

lost steen op in wind
ontvouwen bergen zich tot sterren

Vlinderwraak

wraak wordt geboren
in een put
in gedaantes van vlinders stijgt ze op

met monochrome ogen en een wild verlangen
verwoekeren ze bergkristallen
jagen ze brandende vogels uit je hand

als een geluidsgolf in een ver land
eindig je op een rood tapijt in een ravijn
als een dwarsligging

als figurant afgebeeld op een vooroorlogse foto
lig je tussen een collectie foto's
te koop op de vlooienmarkt