Monoloog van een dwaas

Hier voor de spiegel sta ik, maar ik oordeel er anders over dan u. U zult het aanschouwen als een reflectie van wat het omringd: een objectieve spiegel van de omgeving, van de waarheid. Maar dan ziet u het verkeerd. Een spiegel is rechthoekig en zal alleen rechthoekige objecten juist weerspiegelen. Neem een dobbelsteen, plaats deze voor een vierkante spiegel en u zult zien dat alle zes de kanten juist weerspiegeld worden, mits deze alle kanten uit gedraaid wordt. Maar niet alle objecten zijn vierkant of rechthoekig zoals een spiegel of een televisie, die u ook als spiegel kunt beschouwen. Neem een ronde spiegel en deze zal alle ronde objecten op juiste wijze weerspiegelen. Neem een televisie in de vorm van een silhouet van een persoon en deze persoon zal u genaakbaar alle onderdelen van hem of haarzelf tonen, zodra deze in cirkels beweegt, als in een pirouette. Stelt u eens voor, u staat 's ochtends voor de spiegel uw haar te kammen, ziet u dan wel alle haartjes voor u of vult u ze aan met uw gedachten, weerspiegeld via de spiegel? Ziet u uw haar niet opstijgen, dan weer neerdalen naar aarde? Ziet u uw haar niet zweven in de reflectie als een vogel of zweefvliegtuig zweeft? Ziet u uw haar niet aan propellers meegevlogen worden de ruimte in om later op aarde terecht te komen en daar te sterven, zoals alle objecten op aarde afbreken en sterven? Maar juist vanaf die ruimte gezien, zult u een objectieve spiegel voor ogen zien. Die objectieve spiegel zal niet de vorm aannemen van een rechthoek, cirkel of de silhouet van de mens, maar die van de gehele aardbol. De hele aardbol zou tot televisie gemaakt moeten worden om de waarheid onder ogen te zien. Daar zal uw haar het best te zien zijn. Maar als men goed kijkt is die gehele spiegel of televisie in de vorm van de aarde ofwel de aarde vormt, geheel overbodig en hoeft men deze objecten maar weg te halen om de objectiviteit van de aarde zelf te zien. In de complete naaktheid van moeder aarde kunt u uw haren van alle kanten en ogenblikken in het leven aanschouwen. Niet in de reflectie, maar direct in zichzelf. En u zult vanaf de ruimte naar de aarde neerdalen en haar kussen om zijn objectieve spiegel. U zult daar sterven zonder ook maar om genade te smeken. U weet immers alles al. Alles is onderdeel van dezelfde spiegel. Alles bestaat in zichzelf.

Gezicht

als je je omdraait
behoort je gezicht toe aan iemand anders
alleen op foto's van mijn ogen
sta je afgebeeld
een album vol glimlachen
die nooit zijn geweest

als iedereen uit een tirade van maskers bestaat
van een en hetzelfde gezicht
hoe kan men dan iemand te woord staan?

Zijn of niet-zijn

in een constante wind
is het een komen en gaan
van nog niet ontstane gedachten

in de doofpot gestopte burgerij
vallen uitspraken over existentie
uiteen in letters van spaghetti

achter tongen van stilte
verstoppen toekomstige herinneringen
kusjes op je wang

in het verschiet
van ijskoude biertjes en vleierij
verleiden dualistische problemen je
tot het zijn of niet-zijn

Lavendelblauw

onder de geur van daken
slapen zeven leeuwen

van slaapkamer tot aan balkon
vieren de jaren feest

tegenlicht onthult kroonluchters
tegen schaduw van doek

verzette bergen
verliezen zichzelf in het zand

achter kozijnen toornen lantaarns
afstammelingen der noorderzon

zus maan komt een lach halen
zeis in lavendelblauw

Het gegeven

het gegeven gaat van koffers
in de bejaarde koekentrommel
naar oorden waar nog geen mens
laat staan zomerzon zich heeft vertoond

bij gillende meiden springend uit keukenkasten
vallen de spiegels van het plafond
op de hoofden van kinderen
weerspiegeld het lot

tot dusver wordt het je gemakkelijk gemaakt:
een pianotoets van leer
een spons vol geluid
het opgeslokte water in je vuist
schud het heen en weer in je buik
schud je hoofd tegen weer en wind

zodra vliegen de veren langs je oren
binnen in het hart van lawaai

terwijl bij de mensen van plezier
de filosofen tot nadenken worden gebracht
over mieren doodgetrapt in ezelinnenmelk
stilletjes maar zeer voldaan